«همه قبول دارند برای موسیقی، نقاشی، طبابت، حتی رانندگی و خیلی چیزهای دیگر باید آموزش ببینید،

اما خیال می‌کنند برای نوشتن نیازی به آموزش نیست و همین که قلمی باشد و کاغذی، کافی‌است. نتیجه چه می‌شود؟

رکود فعلی ادبیات داستانی ایران که یکی از مهم‌ترین دلایلش همین باور نداشتن لزوم آموزش است؛ که منجر می‌شود به خودرویی و پراکنده‌رَوی.

امروز کتاب‌های فراوانی توی قفسه‌ کتابفروشی‌ها هست که نویسنده‌شان ایده‌ای خوب یا حتی درخشان داشته، اما چون به فن نویسندگی مسلط نبوده، نتوانسته آن را درست‌ و درمان اجرا کند.

و این هدر رفتنِ قابلیت‌هایی است که در صورت تربیت درست و حرکت در مسیر سالم می‌توانستند آثار بهتری خلق کنند.

این بر باد دادن سرمایه بالقوه انسانی و اجتماعی است. هنر هم، و هنر نویسندگی هم، مثل همه حوزه‌ها و رشته‌های دیگر قابل‌آموزش است.»

این‌ها حرف‌های کاوه فولادی نسب است.

کاوه سال‌هاست معلم داستان‌نویسی است.

رمان هشت و چهل و چهار و ترجمه چهار جلد حرفه: داستان نویس به همراه همسرش، از آثار اوست.

در این دوره قرار است داستان‌نویسی پیشرفته را در ۸ جلسه آموزش دهد.